La última estación

La última estación (Michael Hoffman, 2009) é un filme que se enmarca na última etapa da vida de Tolstoi (Christopher Plummer), recluído e dedicado por completo a realizar o ideal de vida sinxela que expresara na súa obra. A historia plantexa a tensión entre o humanismo e a complexidade das propias relacións humanas, e a través dos ollos do seu xove pupilo Valentin (James McAvoy) asistimos á lenta debacle do vello Tolstoi, enfrontado a contradiccións irreconciliables.

A película trata da liberdade humana, da creación, da morte e do amor, e de todos os temas ancestrales do drama, pero cun enfoque bastante desenfadado e ata divertido. Non é un plantexamento orixinal, e sen embargo pareceume unha peli moi boa. Simplemente está ben feita; xenialmente plantexada na profundidade da súa temática (podemos dicir que se apoia na figura de Tolstoi para plantexar os conflictos que conforman o argumento, desinteresándose bastante do contexto histórico e demáis), e que se sustenta nuns personaxes entrañables e ben construidos, entre os que destaca a interpretación de Helen Mirren no papel de Sofya Tolstoi.

Sofya é un deses personaxes que non admite términos medios, e seguramente non poderemos pasar indiferentes respecto dela. De feito, as dúas protagonistas femeninas son a pura encarnación da intelixencia, e tamén o fío conductor da historia.

 
 En fin, unha peli moi recomendable, e a mellor que vin na última temporada.

Info
http://www.imdb.com/title/tt0824758/

Descarga
http://www.taringa.net/posts/tv-peliculas-series/7644129/La-Ultima-Estacion-_DVDRip_Castellano-AC3_Drama_.html

Salto BASE

Bicarbonato, por favor

Inquietante, a que si?

Morelli

<<(...) A palabra, entón, salvagarda, sementa e recolle, naquel tempo fuxinte no que se había perder todo.

Vivimos nun mundo de hitos ou sinais, que son a achega de todo este proceso que chamamos "humanización". Este entramado ha ter, á forza, un carácter fortemente pechado, xa que calquer intromisión daquilo "outro" cuestionará a necesidade ou a validez de todo o sistema. Neste sentido, é crucial comprender, en primeiro lugar, a existencia de mecanismos determinados que teñen por obxecto manter o carácter pechado do sistema, protexelo fronte a elementos externos ou sediciosos; en segundo lugar, a permanente insuficiencia destes mecanismos, como veremos, á hora de neutralizar totalmente as potencias negadoras da unidade do discurso fronte ao Outro.>>

Castelo

 Formas case orgánicas no granito do monte Castelo (Viveiro).

 No sector das antenas, as vías son algo máis desplomadas que na capela. En conxunto a zona é bastante variada, e o entorno moi bonito (aínda que húmido). Constitue unha alternativa interesante á escola da cova do Rei Cintolo en Mondoñedo...  e polo que nós sabemos, non hai moito máis onde elexir nesta zona.
Onte pola tarde só nos deu tempo a atopar o sector das antenas e a escalar El nido, todo no medio de pequenos chubascos. Pese á humidade, a adherencia deste granito é perfecta. Volveremos para coñecer un pouco mellor o lugar.

El nido, fisura con saída en romos (6b).

Fotografía da impresionante panorámica que se vía ao baixar do Castelo. Parece pintada por Turner...

Barredo

Tres momentos da tarde en Barredo (Castroverde).

Frangos portugueses (pt. II)

Unha vez que chegamos a Sagres, por varios motivos, non escalamos demasiado; sen embargo, hai fotos bonitas xa que o lugar vale realmente a pena. 

Punto de encontro para surfistas de todas partes de Europa, en Sagres comezou hai uns anos a desenvolverse un aínda enorme potencial para o psicobloc. Polo momento hai dúas zonas principais: Ponta Garcia e a praia Ingrina. Esta última resulta ser a máis accesible aos neófitos, tanto pola facilidade de aproximación, como polo grao asequible das súas vías e a súa escasa altura (en torno aos 12 metros de media).

No bar Dromedario podes atopar toda a información que precisas para escalar en Sagres.

A cova, sector principal da praia Ingrina.

Sen embargo, e aínda que o tempo no Algarve era bo, no resto da península había unha especie de pequeno temporal, algo que quedaba claro atendendo ao estado do mar. Aínda que en apariencia non había ondas moi grandes, cando viña a serie grande provocaba impresión mesmo estar cerca da cova, quedando as vías totalmente molladas co bater das ondas. Asique nos quedamos tomando o sol, e mirando para a cova con cara triste e sabendo que non íamos poder escalar.

A cova despois da serie.

Caras tristes.

Un curioso pozo que ía dar ao mar.

Asique ao final adicámonos a pasear, e ao cabo fumos para a praia de Beliche, onde alguén propuxo uns pasos de bloque nun desplome, e estivemos toda a tarde entretidos con aquel pedaciño de rocha, para espectáculo dos turistas e surfistas que alá se foron congregando. Un par destos últimos mesmo se animaron a probar uns pasiños, ao vernos tan absortos.

Incrible moto dun dos pescadores da zona de Ingrina

Iago na praia de Beliche

Beliche

A escalada deportiva en Sagres faise nos impresionantes acantilados que forman toda a súa liña de costa. O principal problema é o acceso, que en moitos casos só é posible mediante rápel, ou ben accedendo á base das vías cunha lancha hinchable ou similares. Moitas veces non hai (ou non vimos) unha plataforma abaixo onde asegurar ao escalador, co cal o asunto adquire unha aparatosidade considerable. Como tampouco tiñamos nada que flotase, decidimos deixar os acantilados para outra ocasión máis propicia. Á vista das fotos, quizáis vaia a pena facer unha visita un pouco máis longa e con mellor tecnoloxía (náutica).

Finalmente chegou a chuvia a Sagres, e entón pensamos que quizáis era momento de volver. Asique volvimos para o coche, e fixemos unha parada de novo en Cascais, onde milagrosamente aguantaba de día sen chover, a pesar de que de noite diluviaba e relampagueaba. Alá fumos directos á Escola da Guia, e logo pasou o que contei en "Levitaçao"... co cal, iso foi máis ou menos todo. Non fumos a Sintra máis que de pasada ao final, (co cal a colchoneta quedou de incómodo adorno, e tamén de cama, aínda máis incómoda nesta outra faceta) e é que o mal tempo limitounos bastante en todo momento. Asique haberá que volver...

Frangos portugueses

Quedáramos en que marchamos todos embutidos nun coche cheo de cousas a Portugal. Isto é literal: o maletero ata arriba de tendas de campaña, nevera e mochilas; os asentos recubertos de sacos de durmir e bolsas con bocatas dentro; e para rematar, a colchoneta de búlder empotrada entre o asento traseiro e a palanca de marchas, de maneira que tivemos en todo momento unha especie de biombo que dividía o habitáculo en tres compartimentos estancos. Ademáis tiña a peculiaridade de actuar como aillante acústico, dando como resultado un vehículo non apto para claustrofóbicos. Quedaba o espacio xusto para catro personas e uns poucos litros de aire. Horror vacui.

Desta guisa tiramos recto (é un decir) ata Redinha. Dende a Mariña ata Poios (Redinha) hai uns 500 e pico kilómetros se vas por Verín. Desta maneira non pagas ningún peaxe e vas por carreteras bonitas e case sempre boas. Alá acampamos "a monte" ao lado dunha especie de chiringuito de madeira, no alto da Serra da Estrela. Á mañá seguinte démonos conta de que as vistas dende onte estábamos eran xeniais (chegáramos de noite), e tamén de que tíñamos un problema, pois o coche quedara sen batería e non arrancaba por moito que o empuxásemos por costas abaixo. Seguiron unha serie de pequenas aventuras que non vou contar, e un par de horas despois xa tíñamos arrancado o coche e drixíamonos aos sectores a escalar.

Improvisáronse unhas clases introductorias para Inés e meu irmán, e axiña nos encariñamos con aquela rocha caliza chea de buratos, tan diferente de todo ao que estamos acostumados. 

"Bivaque do caracol"

Fixemos unhas cantas vías fáciles do sector Bivaque do Caracol, a destacar a que leva ese mesmo nome, un estético teito bastante máis "aéreo" que ningunha vía que eu vise antes dese grao (5c?).

"Bivaque do caracol". Fotos sacadas co móbil, a estas alturas aínda non tiñamos cámara.

Xa case de noite, tiramos para Cascais. Ao día seguinte, o aniversario dos 100 anos da creación da República Portuguesa (5 de outubro), pola mañá pasamos por unha pequena odisea nun centro comercial descomunal para mercar a nosa querida cámara de fotos (aínda tiñamos a cabeza quente coa idea de tolas sesións futuras de psicobloc ao sol...). Pola tarde estivemos buscando a escola da Bahía do Meixilhoeiro, pero non demos coas vías. En cambio, atopámonos cunha curiosa habitante de Cascais, plurilingüe e moi enérxica, que nos ilustrou acerca das peculiaridades culturais de Cascais. Disque non era un día feliz para ela, xa que descendía por liña directa do que fora o último rei de Portugal. Acompañámola no sentimento, e tamén un anaco polo paseo marítimo mentras nos contaba un montón de cousas, e ao cabo indicounos (con bastante exactitude) onde quedaba a Escola de escalada da Guia. Dirixímonos para alá e despedímonos da nosa princesa.

A escola da Guía ten unhas 90 vías de III a 8a, que discorren por desplomes con buratos e curiosas formas romas. A proximidade do mar e a popularidade da escola tiveron un efecto negativo sobre a adherencia da rocha, que ten un tacto xabonoso nalgúns casos. Cando chegamos nós quedaba pouco tempo para que se fixese de noite, e aínda así había bastantes cordadas escalando; por outra parte, era día festivo en Portugal, e trátase dunha escola totalmente céntrica a 30 km de Lisboa, asique supoño que é comprensible. Aínda así chamoume a atención o contraste coas escolas galegas.

Dirixímonos como posesos á primeira vía sinxela que nos chamou a atención, pois eramos tres e tiñamos que ir rápido. Subín o primeiro e co sombreiro de palla posto por "Fantamar", un lindo quinto con profusión de cantos raros de pinzar e un par de fisuras. Costoume un anaco cambiar o chip para acostumarme a este novo tipo de escalada e á aparente falta de adherencia, pero ao cabo todo resultou e non fixo falta quitar o sombreiro. Logo Hugo fixo o propio, e a Iago fíxoselle de noite.

 

Á volta ao camping, a cea complicouse e enredámonos nun intrincado laberinto de cervexas e un raro viño de tirador con burbullas. Á mañá seguinte amenceu chovendo, e decidimos aproveitar para coller o coche e por rumbo a Sagres, na esquina suroeste de Europa... e pouco a pouco, a paisaxe íase parecendo  cada vez máis á dunha peli do oeste.

Levitaçao

Despois de todo un ano dende que comezamos a subir polas pedras, era case natural o plantexarse a posibilidade dunha viaxe que tivese por motivo principal a escalada. Nos últimos meses, o mesmo impulso levoume a moitos sitios curiosos, e en certa maneira isto cambiou a miña forma de entender moitas cousas.

Enténdaseme ben, non creo que a escalada (ou calquer outra actividade) sexa unha "excusa" para viaxar, nin para "ver mundo", nin para nada. Non creo que o viaxar precise de ningunha excusa; da mesma maneira, tampouco é necesario viaxar moito para escalar. Tal e como eu o vexo, e ao marxe de "estilos de vida" e demáis productos, para a escalada só se precisa do espazo natural (máis ou menos afín), e da propia capacidade para apaixoarse.

Pero, en fin, o certo é que ir de viaxe axuda moito a acadar un estado de maior autoconciencia, ou de receptividade, por así decir. E por iso enchimos o coche ata arriba de trastos e marchamos rumbo a Portugal, cunha vaga noción dos sitios a onde iríamos e de que faríamos, pero con ganas de probar cousas novas. O que pasou despois tentarei ilustralo outro día cunhas fotos. De momento, vale dicir que o tempo non foi o mellor, e que por culpa do temporal da semana pasada tivemos chuvia bastantes días. Cando chovía moito, colliamos o coche e cambiábamos de sitio, polo que recorrimos bastantes kilómetros en apenas unha semana.

A última parada antes de volver pra casa foi (de novo) Cascais, onde o sábado fumos escalar á Escola da Guia, situada nos acantilados baixo o Farol da Guia, no medio dun intenso movemento de ondas de máis de 5 m. Cando o mar estaba por mollar completamente os sectores inferiores, retrocedimos ata as escaleiras, onde se atopa un pequeno sector máis protexido por un enorme bloque.

E atopamos a Levitaçao. É a primeira das vías á dereita ao baixar as escaleiras, e a que está máis lonxe do mar. Trátase dunha liña xenial que atravesa un pequeno teito e logo unha placa desplomada (6c+); cun paso duro ao final que me tivo un bo rato colgado ata que veu unha ola tremenda que deixou aos que estaban en terra e ao meu asegurador empapados, e a min mesmo medio remollado, por non falar da vía que quedou impracticable. Entón recollimos todo e volvimos para poñer os trastos a secar...

Pero volvimos ao día seguinte cun tempo algo mellor, e atopei unha secuencia para o último tramo.

Sen embargo, e despois de sacar todos os pasos, tentei encadear un par de veces e non houbo maneira, sempre caía debaixo da reunión, totalmente reventado. Non sei se foi falta de resistencia, ou cansancio acumulado despois de durmir unha semana enriba dunha colchoneta de bulder compartida, pero o corpo non daba para máis. Ou será a cabeza a que manda deixarse caer cando xa apenas pode un cos brazos, antes que seguir subindo cara o incerto?

 

Voume contento aínda que non rematase de levitar por esta vez. É importante exporse a perder de vez en cando.

(Próximamente: a viaxe a Portugal)

Unha presentación

Quizáis sexa o momento de non facer unha exposición da temática deste espazo, de absterse de determinar de que tipo serán os seus contidos. Cadaquén saberá atopar un astrolabio, o certo é que toda limitación acaba por ser artificial.


Por tanto, caos.

requiebro.

1. m. Acción y efecto de requebrar.

2. m. Dicho o expresión con que se requiebra.

3. m. Persona que tiene relaciones amorosas con otra.

4. m. Ingen. Mineral vuelto a quebrantar para reducirlo a trozos de tamaño aproximadamente igual.

requebrar.

(Del lat. recrepāre).

1. tr. Volver a quebrar en piezas más menudas lo que estaba ya quebrado.

2. tr. Lisonjear a una mujer alabando sus atractivos.

3. tr. Adular, lisonjear.

Que vayan pasando

una señal convenida y la noche empieza a crecer, con su quejido maquinal que alguna vez soñó derribar paredes

alguna vez, aunque ahora las paredes antiguas, blancas y sucias, se espejan y se vuelven para guiñar el ojo en los descensos silenciosos de la vergüenza, las paredes amarillas y desdentadas, nos levantan por el cuello de la camisa para ver mejor, que vayan entrando los milagros

la risa va llegando, se la oye retumbar, y va dejando a su paso un río de gentes descabezadas, un murmullo extático de Otredades, asir las verticales paredes de forma que se pueda estar de pie, de forma que todo se deje de mover, de forma que la mano encuentre algo afuera, de forma que no nos encuentre la desgracia, que el dolor no llegue, que todo siga

requiebros

adolescencia residual, divino tesoro
a quién dirás, cuando yo no esté
lo bien que he conjurado hoy mis miedos
lo brillantes que han sido mis requiebros
lo perfecto de esta luna en deflagración