Frangos portugueses

Quedáramos en que marchamos todos embutidos nun coche cheo de cousas a Portugal. Isto é literal: o maletero ata arriba de tendas de campaña, nevera e mochilas; os asentos recubertos de sacos de durmir e bolsas con bocatas dentro; e para rematar, a colchoneta de búlder empotrada entre o asento traseiro e a palanca de marchas, de maneira que tivemos en todo momento unha especie de biombo que dividía o habitáculo en tres compartimentos estancos. Ademáis tiña a peculiaridade de actuar como aillante acústico, dando como resultado un vehículo non apto para claustrofóbicos. Quedaba o espacio xusto para catro personas e uns poucos litros de aire. Horror vacui.

Desta guisa tiramos recto (é un decir) ata Redinha. Dende a Mariña ata Poios (Redinha) hai uns 500 e pico kilómetros se vas por Verín. Desta maneira non pagas ningún peaxe e vas por carreteras bonitas e case sempre boas. Alá acampamos "a monte" ao lado dunha especie de chiringuito de madeira, no alto da Serra da Estrela. Á mañá seguinte démonos conta de que as vistas dende onte estábamos eran xeniais (chegáramos de noite), e tamén de que tíñamos un problema, pois o coche quedara sen batería e non arrancaba por moito que o empuxásemos por costas abaixo. Seguiron unha serie de pequenas aventuras que non vou contar, e un par de horas despois xa tíñamos arrancado o coche e drixíamonos aos sectores a escalar.

Improvisáronse unhas clases introductorias para Inés e meu irmán, e axiña nos encariñamos con aquela rocha caliza chea de buratos, tan diferente de todo ao que estamos acostumados. 

"Bivaque do caracol"

Fixemos unhas cantas vías fáciles do sector Bivaque do Caracol, a destacar a que leva ese mesmo nome, un estético teito bastante máis "aéreo" que ningunha vía que eu vise antes dese grao (5c?).

"Bivaque do caracol". Fotos sacadas co móbil, a estas alturas aínda non tiñamos cámara.

Xa case de noite, tiramos para Cascais. Ao día seguinte, o aniversario dos 100 anos da creación da República Portuguesa (5 de outubro), pola mañá pasamos por unha pequena odisea nun centro comercial descomunal para mercar a nosa querida cámara de fotos (aínda tiñamos a cabeza quente coa idea de tolas sesións futuras de psicobloc ao sol...). Pola tarde estivemos buscando a escola da Bahía do Meixilhoeiro, pero non demos coas vías. En cambio, atopámonos cunha curiosa habitante de Cascais, plurilingüe e moi enérxica, que nos ilustrou acerca das peculiaridades culturais de Cascais. Disque non era un día feliz para ela, xa que descendía por liña directa do que fora o último rei de Portugal. Acompañámola no sentimento, e tamén un anaco polo paseo marítimo mentras nos contaba un montón de cousas, e ao cabo indicounos (con bastante exactitude) onde quedaba a Escola de escalada da Guia. Dirixímonos para alá e despedímonos da nosa princesa.

A escola da Guía ten unhas 90 vías de III a 8a, que discorren por desplomes con buratos e curiosas formas romas. A proximidade do mar e a popularidade da escola tiveron un efecto negativo sobre a adherencia da rocha, que ten un tacto xabonoso nalgúns casos. Cando chegamos nós quedaba pouco tempo para que se fixese de noite, e aínda así había bastantes cordadas escalando; por outra parte, era día festivo en Portugal, e trátase dunha escola totalmente céntrica a 30 km de Lisboa, asique supoño que é comprensible. Aínda así chamoume a atención o contraste coas escolas galegas.

Dirixímonos como posesos á primeira vía sinxela que nos chamou a atención, pois eramos tres e tiñamos que ir rápido. Subín o primeiro e co sombreiro de palla posto por "Fantamar", un lindo quinto con profusión de cantos raros de pinzar e un par de fisuras. Costoume un anaco cambiar o chip para acostumarme a este novo tipo de escalada e á aparente falta de adherencia, pero ao cabo todo resultou e non fixo falta quitar o sombreiro. Logo Hugo fixo o propio, e a Iago fíxoselle de noite.

 

Á volta ao camping, a cea complicouse e enredámonos nun intrincado laberinto de cervexas e un raro viño de tirador con burbullas. Á mañá seguinte amenceu chovendo, e decidimos aproveitar para coller o coche e por rumbo a Sagres, na esquina suroeste de Europa... e pouco a pouco, a paisaxe íase parecendo  cada vez máis á dunha peli do oeste.